گزارش ۲۱ مورد بیماری کاوازاکی از بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های ۷۷-۱۳۵۷

سابقه و هدف: بیماری کاوازاکی شایع ترین واسکولیت کودکی است و بیماری قلبی جدی ترین تظاهر آن می باشد و با توجه به روند رو به افزایش بیماری و به منظور تعیین خصوصیات 21 بیمار مبتلا به کاوازاکی، این مطالعه بر روی مراجعه کنندگان به بخش کودکان بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های 77-1375 انجام گرفت. مواد و روش ها: این تحقیق به روش توصیفی بر روی بیماران بستری انجام و تشخیص بیماری براساس 5 معیار از 6 معیار بالینی بیمار می باشد. خصوصیات سن، جنس، تغییرات بالینی و آزمایشگاهی آنان و شیوع فصلی بیماری بررسی و ثبت گردید. یافته ها: از 21 نفر مورد بررسی، 7 نفر دختر و 14 نفر پسر، در سنین 24±38.9 ماه بوده و نسبت پسر به دختر، 2 به 1 بود. علایم بالینی شامل تب و تغییرات مخاط دهانی در 100% موارد، کونژکتیویت در 95%، بثورات در 91%، تغییرات دست و پا در 71%، لنفادنوپاتی در 67% و اسهال در 43% موارد وجود داشت. علایم آزمایشگاهی شامل esr غیر طبیعی در 91%، لکوسیتوز در 81%، ترمبوسیتوز در 71%، پیوری در 43%، sgpt افزایش یافته در 14% بیماران مورد مطالعه ملاحظه شد و یک سوم بیماران در فصل زمستان به بیماری کاوازاکی مبتلا گردیده بودند. نتیجه گیری: بیماری در کشور می تواند مطرح بوده و مشترک بودن علایم، بویژه علایم بالینی آن، انجام تحقیقات و بررسی های افتراقی به خصوص در تب های طول کشیده که به آنتی بیوتیک جواب نمی دهند یا کودکانی که پیوری استریل و یا افزایش آنزیم های کبدی بدون وجود بیماری کبدی مشخص دارند را توصیه می نماید.